چرا بچه ها حروف الفبا را برعکس می نویسند؟ - کانادا گردی

ضروری است به شما بگوییم که نیازی به نگرانی نیست و این موضوع بر خلاف تصور شما، کاملا طبیعی است. به یاد داشته باشید که فرزندتان از حروف درست استفاده می نماید، فقط آن ها را در جهت درست نمی نویسد. بنابراین قدرت تشخیص حروف و استفاده از آن ها در زمان مناسب را دارد. اگر هنوز قانع نشده اید که این موضوع طبیعی است، این ویدیو را ببینید. در این ویدیو به دلیل برعکس نوشتن حروف به وسیله بچه ها پرداخته شده است.

فردی که در ویدیو است، تعداد زیادی از یادگاری های خود در پیش دبستانی را نشان می دهد. چیزهایی مثل نقاشی معمولی خانواده، یک گربه خندان، رنگین کمان و گل هایی که ماهرانه کشیده شده اند. بعد می رسد به نام خود که کاملا برعکس نوشته شده است. عجیب است، نه؟ اما او می گوید عادت داشته که همواره این کار را انجام دهد.

اگر نام خود را هم کامل برعکس نمی نوشته، معمولا فقط یک حرف یا عدد تصادفی را این طوری می نوشته است؛ مثل اینکه در کلمه کیندرگارتن (مهدکودک)، حرف G را برعکس نوشته است. به این کار نوشتن آینه ای می گویند. بیشتر بچه های زیر 7 سال در مقطعی از زمان، به یک نحوی این کار را انجام داده اند. این موضوع الان مسخره به نظر می آید، اما برعکس نوشتن حروف کاملا طبیعی است.

این کار نشانه این است که چطور فکر ما برای تماشا دنیا تکامل پیدا می نماید. یادگیری نوشتن تقریبا سخت است. اول باید مجموعه ای از شکل های انتزاعی را بفهمیم؛ سپس همان طور که در حال یادگیری هستیم، باید درک کنیم که در انگلیسی، حروف از چپ به راست نوشته می شوند. از همان اوایل، برخی از بچه ها قبل از اینکه به درستی درک نمایند که باید از کدام طرف بنویسند، هر جا که فضای خالی بود، آغاز به نوشتن می نمایند.

خانمی که در ویدیو صحبت می نماید به مخاطبان می گوید که اگر حرف K را در گوشه سمت راست صفحه می نوشته، بقیه نام خود را در فضای خالی سمت چپش می نوشته است. او با حرف K آغاز می نموده، چون می دانسته که K اولین حرف نامش است و از سمت راست به چپ می رفته و K را برعکس می نوشته و I و M را هم برعکس می نوشته است؛ اما ما متوجه آن ها نمی شویم، چون دقیقا یکسان هستند؛ از هر طرف نوشته شوند، یک شکل هستند.

راب مکنتاش پروفسور عصب شناختی تجربی در دانشگاه ادینبرو است. اون سال ها انواع مختلف نوشتن آینه ای را مطالعه نموده است . او می گوید چیزی که خیلی رایج تر است، نوشتن آینه ای ناقص است، که در آن ممکن است متن از سمت درست نوشته بگردد، اما حروف تکی برعکس نوشته شوند. بنابراین ممکنه حرف D به عنوان B یا B به عنوان D نوشته گردد.

ممکن است فکر کنید: که چی؟ بچه ها هنوز در حال یاد گرفتن هستند و هنوز شکل ها را درک نمی نمایند. اما این احتمال وجود ندارد که یک بچه ، همان حرف را به طور کامل سروته کند. ما اینجا درباره اینکه بچه ها یک حرف را کاملا با یک حرف دیگه اشتباه نمایند، صحبت نمی کنیم. یادتان باشد، این خانم از حروف اشتباه استفاده نمی کرد، او از حروف درست، به ترتیب درست استفاده می کرد. فقط آن ها را برعکس می نوشته است.

چطور این کار را می نموده است؟ جواب کوتاه این است که بچه ها در این مرحله نمی توانند این تصاویر آینه ای را تشخیص دهند. ما تمایل داریم که فکر کنیم دلیل این موضوع این است که بچه ها در تشخیص دادن تصاویر آینه ای بد هستند، اما می توانیم نظرمان را تغییر دهیم و بگوییم که در واقع بچه ها در تعمیم دادن انواع تصاویر آینه ای خیلی خوب هستند. به نظر می آید این چیزی است که مغز انسان برای انجام آن تنظیم شده است.

برای این ناتوانی در تشخیص دادن تصاویر آینه ای یک نام وجود دارد: عمومیت بخشی آینه ای فکر ما بزرگسالان هم همواره این کار را انجام می دهد. به مجسمه آزادی فکر کنید. احتمالا بتوانید تصور کنید که یک مجسمه سبز رنگ است که یک مشعل دستش است؛ اما مشعل در کدام دست او قرار گرفته است یا احتمالا بتوانید لوگوی اپل رو توصیف کنید.

مشکل این است که جهت یابی به معنای اینکه چیزی رو به سمت چپ یا راست قرار گرفته است، به ندرت به حافظه سپرده می گردد، چون در دنیای طبیعی، این موضوع واقعا چندان اهمیتی ندارد. وقتی صورت حیوانی که رو به سمت چپ است را می بینیم، باز هم زمانی که می چرخد، او را به عنوان یک سگ تشخیص می دهیم. زمانی که سمت راست کسی می نشینیم، وقتی که آن فرد روبه روی ما می ایستد یا سمت چپ ما می نشیند، تعجب نمی کنیم.

هویت بیشتر اشیا در طبیعت، بر اساس اینکه رو به کدام طرف هستند، تغییر نمی نماید. درخت ها، گیاهان و حیوانات اساسا یک جورایی شبیه به هم هستند. بنابراین فکر ما گوشه ها را برش می دهد تا به ما اجازه دهد این چیزها را سریع تشخیص دهیم و آن ها را بدون تمرکز روی جهت، به حافظه بسپاریم.

نکته آخر

زمانی که صحبت از حروف، اعداد و چیزهای دیگر می گردد که به جهت وابسته هستند، ما باید کمی بیشتر کوشش کنیم تا به یاد بیاوریم کدام طرف درست است. ما به نحوی باید جلوی تمایلمان را برای تعمیم دادن غیر ارادی بگیریم که در واقع یک مهارت شگفت آور است. فکر ما برای تعمیم دادن آینه ای تکامل پیدا نموده است و ما به آن یاد داده ایم که چه زمانی و چطور این مهارت را غیرفعال کند.