مصایب یک طرفدار غمگین تیم ملی فرانسه - کانادا گردی

2) پس باید بگویم فرانسه را دوست دارم چون مثل خودم در همه وقت و همه چیز بلاتکلیف است. به نظر می رسد کارهایی بلد است و بختی برای درخشش دارد اما معلوم نیست با چه روندی و در چه زمانی و تازه اگر قرار باشد به فنا برود، درست و حسابی می رود. اما غیر از این چیز مهم تری هست. فرانسه برای من فقط یک تیم نیست. کلاس اول دبستان بودم که مهم ترین و عزیزترین آدم زندگیم به سفری دور و دراز رفت. آن هم به کجا؟ فرانسه. خواهرم رفت فرانسه. خواهری که همه چیزم بود؛ انسان آرمانی زندگیم، الگویم، رفیقم، آموزگارم. باید از فرانسه که او را از من گرفته بود بدم می آمد اما نمی توانستم. او در فرانسه بود؛ پس او فرانسه بود. او را دوست داشتم، پس فرانسه را دوست داشتم. جام جهانی 86 اولین تجربه تماشا بازی ها بود در زندگی من. شدم طرفدار فرانسه و علت فوتبالی هم پیدا کردم برای طرفدارای؛ چه فرانسه ای! استوپیرا، پلاتینی، بوسیس، تیگانا، آماروس، فرناندز، روشتو، ژول باتس، باتیستون و… فرانسه ای که در آن بازی دراماتیک برزیل را حذف کرد. فرانسه ای که به نیمه نهایی رسید و آلمان لعنتی نگذاشت فینالیست گردد. گریه کردم. مثل روزی که در فرودگاه خواهرم را بدرقه کردم با این که نمی دانستم به این زودی های نخواهمش دید. نمی دانستم که باید برای تماشا دوباره فرانسه در جام جهانی هم 12 سال صبر کنم. دوازده سال بعد باز هم گریه کردم. این بار از خوشحالی بابت برد سه هیچ در فینال مقابل برزیل و قهرمانی جهان.

3) امروز فرانسه با زور و زحمت و ویدئوچک و بدبختی توانست استرالیای نه چندان قدرتمند را شکست بدهد. اگر ویدئوچک در این جام هم وجود نداشت، به راحتی ممکن بود بازنده این بازی باشد. آن همه ستاره گران قیمت انگار که به پایشان سنگ بسته باشی، مبهوت و بی انگیزه و بی تدبیر در زمین این سو و آن سو می رفتند. نه طراوتی، نه سرعتی، نه حتی حمله شوق آوری. دشان یک دوجین ستاره را جا گذاشته و باز با تیمی پرستاره به روسیه آمده است. اما چه فایده؟ فرانسه حتی کورسوی امیدوارکننده ای نیز از خود نشان نداد. پوگبای راکد، اومتیتی پراشتباه، گریزمان شل و ول، دمبله بی برنامه، فکیر بی اعتماد به نفس و دشان بدعنق و بدون کاریزما و فاقد قدرت برای واکنش های اورژانسی. اما فرانسه اصلا کارش معلوم نیست. در 2002 برای دفاع از عنوان قهرمانی آمد و به سنگال و دانمارک باخت و با اروگوئه مساوی کرد و زودتر از همه به خانه رفت. در 2006 با یک مربی نیمه دیوانه و یک تیم سالخورده جلوی سویس و کره جنوبی مساوی کرد و در معرض حذف از گروه بود، اما توگو را به زحمت برد و بعد پشت هم بزرگان فوتبال جهان را حذف کرد و به فینال رسید. فارغ از هر وضعیتی که پیش بیاید مشکل بزرگ فرانسه فعلی این است که فقط یک پرچم و پیراهن است برای بازیکن هایش. تعصب و عرقی را در آن ها برنمی انگیزد انگار. قدری شور سانتی مانتال احتیاج دارد این تیم که بعید است بدون بازیکنی چون زیدان در زمین و بدون مربی ای چون ژاکه روی نیمکت به آن برسد. دیگر این که فرانسه بعد از امه ژاکه هرگز مربی درست و کامل و کاریزماتیکی به خود ندیده است. در عین حال هر بار ستارگان یاغی و پرحاشیه اش، از ژینولا و کانتونا تا بنزما و ریبری مربیان را به چالش کشیده و به تیم ضربه زده اند. برای تیمی با این همه ستاره زیدان می تواند انتخابی رویایی باشد. اما آن وقت باید پی ناکامی در این جام را هم به تن مالید. اتفاقی که فکر می کنم دست کم در ایران افراد زیادی را ناراحت نخواهد کرد! اما من از همین حالا ناراحتم و بیمارگون. چون فرانسه است و ممکن است اصلا در جام بعدی حضور نداشته باشد و من هم دیگر آن قدرها جوان نیستم که مطمئن باشم جام جهانی هشت سال بعد را خواهم دید. ژو سویی مالاد…

4) بیست و هشت سال است خواهرم را ندیده ام..